Een zanger moet trachten pijn te verzachten

Beminde fans en overige belangstellenden,

wanneer men mij vroeger, toen ik nog een opgroeiende, bleke en enigszins wereldvreemde jongen was, vroeg wat ik later wilde worden, heb ik nooit gezegd: ik word zanger. Coureurs en voetballers waren de helden van mijn jeugd en zoiets worden leek mij het hoogst haalbare voor een jongen.....

Nu, meer dan een halve eeuw later, geloof ik vast dat zanger worden mijn lot was, een voorbestemming, datgene wat Moeder Natuur voor mij in petto had. In feite was ik toen al, op mijn twaalfde, een zanger. In het collegekoor van Turnhout, onder de vleugels van eerwaarde pater Dumont, zong ik de solopartijen van veelal religieus geïnspireerde liederen, daarbij aangemoedigd door mijn moeder zaliger die niet weinig fier was op mijn nachtegalenstem die ik van haar heb geërfd. Het kon niet anders dan dat deze gave, dit geschenk van de natuur, mij uiteindelijk zou leiden naar een professionele zangcarrière die ondertussen, tot mijn eigen grote verbazing, bijna 4 decennia omspant en waarvan het einde nog lang niet in zicht lijkt. Nu heden ten dage, met 14 platen en duizenden concerten op mijn actief, stel ik me wel eens de vraag: hoelang houd ik dit nog vol? De ene na de andere van mijn leeftijdsgenoten gaat met pensioen terwijl mijn leven drukker en complexer wordt dan ooit tevoren. 

Om het met de woorden van mijn eerbiedwaardige collega Willem Vermandere te zeggen: "Ik stel alsmaar hogere eisen aan mezelf. Wat ik op het podium doe, grenst aan de waanzin. Je vliegt erin, je gooit jezelf in de strijd, je werkt je in het schuim en het zweet, je zingt en speelt alsof je leven ervan afhangt. En ja, je leven hangt ervan af. Je kunt geen genoegen nemen met middelmatigheid. Je overstijgt jezelf en de banaliteit van het leven en je vangt een glimp op van het absolute. Als je daar eenmaal van geproefd hebt, is een terugkeer naar een gewoon leventje niet meer mogelijk. Je wil waardig en schoon blijven rijpen en oud worden, uitzuiveren. Al datgene waar je al zo lang mee bezig bent, nog heviger maken. Dat is een geweldige opdracht maar ondertussen moet je met je 'karkas' wel overeind zien te blijven en standhouden."

Zo is het en niet anders. Ik ben een gladiator die de arena telkens opnieuw moet betreden en zich voor de leeuwen werpen. Ik ben op de wereld gekomen met een taak: liedjes schrijven en zingen om jullie, beminde fans, troost en vermaak te schenken. Voor zolang de goden het mij nog gunnen, voor zolang mijn 'karkas' standhoudt zal ik blijven gehoorzamen aan mijn artistieke credo: "Een zanger moet trachten pijn te verzachten"

Liefde zij met U allen

uw zanger,

Guido